Pomiar rozwarcia rys
Konstrukcje budowlane w trakcie swojego użytkowania mogą być poddawane obciążeniom. Konsekwencją tych obciążeń jest powstawanie zarysowań. Ze względu na warunki zewnętrzne, rodzaj konstrukcji obiektu, jego wiek czy sposób użytkowania. Uszkodzenia mogą mieć różną formę i intensywność. Częsta przyczyną uszkodzeń jest nierównomierne osiadanie obiektu, wykonywanie prac budowlanych w sąsiedztwie istniejącej zabudowy lub niewłaściwie przeprowadzona rewitalizacja obiektu. Powstawanie rys początkowo nie zagraża konstrukcji, jednak może być to zwiastun daleko idących konsekwencji technicznych dla budynku.
Ze względu na charakter rys można dokonać poniższego podziału (K. Wróblewski, 2010):
- mikrorysy - rozwartość ≤ 0,01 mm i długości 50 do 100 mm
- powierzchniowe - rozwartość do 0,2 mm i głębokość kilku milimetrów, mogą sięgać do zbrojenia
- rysy znikające - rozwartość od 0,5 mm i głębokość do ½ – ¾ grubości elementu
- rysy skośne - rozwartość do 1−2 mm i przebiegająca przez całą szerokość elementu
- pęknięcia - rozwartość do kilku cm i przebiegające przez całą szerokość elementu
Przed przystąpieniem do naprawy zarysowanego elementu należy określić przyczynę powstania uszkodzenia oraz ustalić czy rysa nadal jest aktywna. Dla określenia aktywności uszkodzenia idealnym rozwiązaniem jest czasowy monitoring. Monitoring, w zależności od rodzaju obiektu i rodzaju uszkodzenia, może być prowadzony w sposób ciągły lub manualny. Pomiary ciągłe umożliwiają rejestrowanie uszkodzeń nawet w trudno dostępnych miejscach oraz przekazywanie informacji o przekroczeniu poziomu alarmowego w czasie rzeczywistym. Pomiary manualne są często wybieraną metoda w sytuacjach, gdy intensywność zmian nie jest duża oraz gdy zarysowania zlokalizowane są w łatwo dostępnych miejscach.
